αερικός

και αγερικός και αρικός, -ή, -ό (ΑΜ ἀερικός, -η, -ον)

νεοελλ.

1. αυτός που βρίσκεται στον αέρα, που τόν έχει πάρει ο αέρας

2. αυτός που έχει εκτεθεί στον αέρα για να αεριστεί

3. ευάερος, δροσερός

4. αυτός που έχει το χρώμα τού αέρα, αερόχρωμος, ουρανόχρωμος

5. (για πρόσωπα) αυτός που έχει χάρη στις κινήσεις ή τους τρόπους του, ο αεράτος

6. δαιμονικός

7. το ουδ. ως ουσ. το αερικό

α) το κλίμα, η υγιεινή κατάσταση ενός τόπου

β) δυνατός άνεμος, ανεμοδούρα

γ) σίφουνας, ανεμοστρόβιλος

δ) κεραυνός

ε) κακοποιό πνεύμα, δαιμόνιο, που προσβάλλει τους ανθρώπους και προξενεί νευρικές ή ψυχικές παθήσεις (αλλ. στοιχειό, ξωτικό, νεράιδα)

στ) κάθε σωματική, νευρική ή ψυχική ασθένεια, που πιστεύεται ότι προξενείται από τα αερικά, τα δαιμόνια (π.χ. επιληψία, φρενοβλάβεια, παράλυση, ερυσίπελας κ.λπ.)

μσν.

το ουδ. ως ουσ. τὸ ἀερικόν

φόρος τών Βυζαντινών, που επιβλήθηκε από τον Ιουστινιανό και τους διαδόχους του

αρχ.

ο όμοιος με αέρα, κυρίως με τη μτφ. σημ. «παροδικός, εφήμερος, επιπόλαιος, ανάξιος λόγου».

[ΕΤΥΜΟΛ. < ἀήρ.

ΠΑΡ. νεοελλ. αερικάτος].